চিঠিঃ কি য়ে হ’ব....

মৰমৰ কল্পনা,                                                                                     ২৯-০৯-২০১৪

এইখিনিতে অলপ থমকি ৰ’ব দিয়া, যাতে মনৰ খেলি-মেলিবোৰ আঁতৰাব পাৰো | আগতে মই মোৰ মতে জগতখনক পৰিচালিত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলো | বেয়া কথা কোৱা, বেয়া বস্তু খোৱাক অপৰাধ গন্য কৰিছিলো | আৰু আজি মই সমাজৰ ধাৰাত বৈ আছো | সমাজ সলনি কৰিবলৈ গৈ মোৰ এই অৱস্থা, উচিত স্থানত অৱতৰণ কৰিব নোৱাৰা বাবেই মোৰ এই অৱস্থা | বিনামূলীয়া শিক্ষা(টিউচন), আনক উচিত দিশ, উপদেশ আৰু সহায় বহুত কৰিলো, নিজলে পাছে একো নাথাকিল | মোৰ আয়ৰ ধন শূণ্য |

কালৰাত্ৰিবোৰ পাৰ কৰি আছো, একো নাই মোৰ বৰ্তমান | আছে মাথো এটি হৃদয় আৰু হৃদয়ত মৰম, সকলোৰে বাবে | কিন্তু ভোকত আকৌ মৰম-চৰম একোৱেই কৰিবৰ শকতি নাথাকে |

এতিয়া ক’বলেও যেন শব্দ নাই বুজাবলৈকো...

প্ৰান্তত

নিশব্দ...