চিঠিঃ মানৱ সৃষ্ট ব্য়ৱস্থাৰ বেমেজালিবোৰ...

              ০৪-১০-২০১৪

মৰমৰ কল্পনা,

মই মুঠেই পৰচৰ্চা শব্দটোক লৈ বদনামলৈ ভয় নকৰো, অন্তত কাকো শাৰীৰিক বা মানসীক যান্ত্ৰনা দিয়া নাই, কাৰো পানীখোৱা পুখুৰীত বিহ ঢলা নাই | মোৰ চৰিত্ৰক লৈ কোনেও আঙুলী টোৱাব নোৱাৰে, কাৰণ মই এনে কোনো কাম কৰা নাই যিয়ে মোক কেতিয়াবা বিপদত পেলাব | আৰু নাৰী চৰিত্ৰক লৈও মই সন্ধেহী নহওঁ আৰু, কাৰণ বন্ধনৰ পাকচক্ৰৰ উদ্ধত মোৰ জীৱন তোমাৰ প্ৰতি সৃষ্টি হোৱা আবেগৰ বাবেই | পৰস্পৰৰ আগ্ৰহৰ প্ৰকৃতিৰ প্ৰেমমিল, দুয়োজনৰ সন্মতিক্ৰমে আগবঢ়া অনুভৱৰ সংগ্ৰামী জীৱন, প্ৰেম হ’ল সকলোৰে প্ৰাপ্য | মোক লৈ বিপদে মুৰ ঘমাই লাভ নাই, মই সকলো বিপদৰ বাবে সাজু সক্ষম পুৰুষ, অকলে তোমাৰ সৃষ্টিত মই পূৰ্ণাঙ্গ |

মোৰ যে এনে এক কল্পনাৰ জগত, বাস্তৱৰ লগত যিহেতু মিতিৰালীয়েই নাই, বাস্তৱেনোকি ৰতনা ৰচিব !  তোমাৰ পাছতেই আছে মোৰ লাহ-বিলাহৰ পৰা মুক্ত এখন আধ্যত্মিক জগত, পৰমবহ্মৰ লগত | হ’ব পাৰো এক ইশ্বৰক বিশ্বসী-সেয়া আল্লাই হওঁক বা গড | কিন্তু মানুহে বান্ধি দিয়া নিয়ম পালন কইব নোৱাৰো; এয়া জৰুৰীও নহয় | আস্তিক আৰু নাস্তিক একেদৰেই জীয়াই আছে, প্ৰকৃতিয়ে দুয়োকে দিছে সম অধিকাৰ | কিন্তু মানৱ সৃষ্ট ব্যৱস্থাৰ বেমেজালিবোৰত কেতিয়াবা বিমুৰত পৰো আৰু নিশব্দ যি নিশব্দই হৈ থাকো..... কোৱাই কবই, সেয়াই তেওঁলোকৰ কাম |

প্ৰান্তত...

নিশব্দ ...